Η πανίδα του δρυοδάσους της Κάπελης

Η σπάνια και εξαιρετική ποικιλομορφία του ανάγλυφου τη χώρα μας, ο πλούτος της χλωρίδας και η ιδιόμορφη γεωγραφική της θέση της, εντός της Μεσογείου θάλασσας, είναι οι ιδανικοί παράγοντες, που με τον δικό τους τρόπο εναρμονίζονται, διαμορφώνουν και συμβάλλουν στο οικοσύστημα και στην πλούσια βιοποικιλότητα της πανίδας μας.

Η άγρια πανίδα μας, απαντάται κυρίως στα δάση και στους υδάτινους χώρους. Δάσος είναι το σύνολο δένδρων, και γενικά όλη η χλωρίδα και η πανίδα που συνυπάρχουν με το έδαφος μιας περιοχής. Όλες οι εκτάσεις, που καλύπτονται συνήθως από αυτοφυή φυσική βλάστηση, ονομάζονται δάση, ανεξάρτητα αν συνυπάρχουν δέντρα και θάμνοι. Το δάσος συνήθως είναι ένα πολυσύνθετο οικοσύστημα, όπου με τις πολλαπλές λειτουργίες του, παίζει πρωτεύοντα ρόλο, σχεδόν σε ολόκληρη οικολογική ισορροπία του οικοσυστήματος. Κατ’ αρχήν οι κλώνοι και το φύλλωμα του, εκμηδενίζουν την ταχύτητα της βροχής και δεν της επιτρέπουν να πέφτει με δύναμη στο έδαφος και να το διαβρώνει. Επίσης τα πεσμένα φύλλα που βρίσκονται στο έδαφος και οι ρίζες του, συγκρατούν τα όμβρια ύδατα και τοιουτοτρόπως δεν διαβρώνεται ο τόπος και ταυτόχρονα αποφεύγονται οι εκριζώσεις των φυτών, οι έντονες κατολισθήσεις και μετακινήσεις του εδάφους. Το δάσος είναι μια ανεξάντλητη πηγή ζωής, γιατί εξασφαλίζει τις κατάλληλες συνθήκες για τη αναπαραγωγή, διατροφή, διατήρηση και προστασία πολλών ζωικών και φυτικών οργανισμών. Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως μας είναι γνωστόν, η παγκόσμια δασική κάλυψη έχει μειωθεί δραματικά, καθ’ όσον αναφέρουν οι επιστημονικές μελέτες[1].

Στην Ελλάδα τον 4^ο αιώνα π.Χ. για πρώτη φορά έγινε μια αναλυτική περιγραφή της πανίδας στη χώρα μας, από τον Αριστοτέλη στο βιβλίο του «Περί τα ζώα Ιστορίαι», όπου περιγράφονται περί τα 600 είδη. Σήμερα στη χώρα μας σήμερα ζουν 116 είδη θηλαστικών, από τα 147 είδη της Ευρώπης και 407 είδη πτηνών, από τα 450 του ευρωπαϊκού συμπλέγματος. Επίσης στη χώρα μας, ζουν ακόμη 16 είδη αμφιβίων και 58 είδη ερπετών. Στην πλούσια ανεξάντλητη πανίδα της Κάπελης, κατά την αρχαιότητα και μέχρι και την δεκαετία του 1970[2], διαβιούσαν πάρα πολλά είδη θηλαστικών, ερπετών, εντόμων και αμφιβίων ζώων. Όμως το κυνήγι[3], οι πυρκαγιές, οι ασθένειες και πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν περιορίσει σημαντικά τον πληθυσμό πολλών ειδών και έχουν υποβαθμίσει σε μεγάλο βαθμό την πανίδα της Κάπελης. Ο αριθμός γνωστών ειδών, που εξολοθρεύτηκαν ολοκληρωτικά από την απελευθέρωση και συγκρότηση του ελληνικού κράτους το 1821 μέχρι σήμερα, είναι περιορισμένος. Η βιοποικιλότητα της, είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι εκάστοτε ιστορικές αναφορές, μας δίδουν μια εικόνα για την πλούσια πανίδα της. 

Δημιουργία δασαρχείου στην καρδιά του δρυοδάσους

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ - ΦΟΛΟΗΣ

«ΩΛΟΝΟΣ»

Ο Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ερυμάνθου & Φολόης «ΩΛΟΝΟΣ», εστιάζοντας στο μέγα πρόβλημα της παράνομης και ανεξέλεγκτης υλοτομίας και εκχέρσωσης, λόγω της μη έγκαιρης και σωστής φύλαξης που παρατηρείται επί σειρά ετών στο Δρυοδάσος της Φολόης, προτείνει άμεσα να δημιουργηθεί Δασαρχείο Φολόης με έδρα τη Δημοτική Ενότητα Φολόης του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας. Οι λόγοι για τους οποίους ο Σύλλογός μας αποφάσισε να αναγάγει με την παρούσα σε ζήτημα ύψιστης και άμεσης προτεραιότητας την ίδρυση Δασαρχείου στην καρδιά του Δρυοδάσους Φολόης είναι οι εξής:
1) Το δρυοδάσος της Φολόης είναι από τα σπανιότερα των Βαλκανίων και πρέπει να προστατευθεί πάση θυσία.
2) Το εν λόγω δάσος είναι το μεγαλύτερο σε έκταση στην Ηλεία, και μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ορφανό, διότι δεν υπήρξε μέχρι σήμερα καμιά σοβαρή μέριμνα για την προστασία του.
3) Τα υφιστάμενα Δασαρχεία του Νομού Ηλείας Πύργου και Αμαλιάδας, απέχουν πολλά χιλιόμετρα από το δρυοδάσος Φολόης και όπως είναι αναμενόμενο η φύλαξή του είναι αναπόφευκτα ανεπαρκής.
Όποτε κι αν υπήρξε καταγγελία κατά την ώρα διεξαγωγής της παράνομης υλοτομίας, οι δασικές υπηρεσίες πάντοτε καταφθάνουν στον εν λόγω τόπο μετά την πάροδο μιας ώρας και πλέον, χωρίς να μπορούν να επέμβουν έγκαιρα.
4) Οι κινήσεις των υπηρεσιακών αυτοκινήτων των Δασαρχείων (ώρα εκκίνησης - άφιξης) ελέγχονται δια μέσω κινητών τηλεφώνων από τους εκάστοτε παράνομους υλοτόμους και τοιουτοτρόπως αποτρέπεται η άμεση σύλληψή τους.
5) Η δημιουργία Δασαρχείου στην καρδιά του Δρυοδάσους Φολόης σίγουρα θα αποτρέψει όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος του και μπορεί να προσφέρει προοπτικές ως προς την αειφορική προστασία και φύλαξή του, την ορθή ανάδειξή του αλλά και τη βιώσιμη ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στην περιοχή.
Εκ του Δ.Σ.

«Ο επερχόμενος χαμός του δρυοδάσους της Φολόης»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ - ΦΟΛΟΗΣ

«ΩΛΟΝΟΣ»

«Ο επερχόμενος χαμός του δρυοδάσους της Φολόης»

Απόσπασμα από το άρθρο του Χρήστου Διον. Μαρκόπουλου, περιοδικό Φολόη (τεύχος 64)

«Το δάσος το δικό μας, η Κάπελη, αντιστέκεται ακόμα, πλην κουτσουρεμένη.

Η πλειοψηφία των οικούντων στο Φολοήτικο Οροπέδιο μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ποτέ της δεν έβαλε στο νου της να ξεκάμει το δάσος. Είχαν όμως οι κάτοικοί του απόλυτη ανάγκη το ξύλο της βελανιδιάς, να φτιάχνουν δηλαδή τα σύνεργα της κτηνοτροφικής, της γεωργικής, της αμπελουργικής, της νοικοκυρικής. Για να κάνουν περιφράξεις, να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν τις σκεπές των σπιτιών, των σχολείων, των εκκλησιών και των νερόμυλων. Να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν τα γιοφύρια τους. Να ταΐζουν τη φωτιά της εστίας οι νοικοκυρές και οι αγραυλούντες ποιμένες να ανάβουν πύρες να ζεσταίνονται τον καιρό της παγωνιάς και του χιονιά. Έτσι μπαίνανε στο δάσος και κόβανε τόσες βελανιδιές μόνο, όσες χρειάζονταν, για να καλύπτουν απόλυτες ανάγκες, που πιο πάνω αναφέρονται κι όχι για εμπόριο, για πλουτισμό. Έτσι το δάσος δεν κινδύνευε.
Όμως ήρθε ο καιρός και τα πράματα αλλάξανε. Μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά κάμανε την εμφάνισή τους φορτηγά αυτοκίνητα, τραχτέρια, μπολντόζες και τα φοβερά αλυσοπρίονα. Μπήκε σε μερικούς το δαιμόνιο του εύκολου πλουτισμού και με την συνέργεια των τρομερών μηχανημάτων και των κινητών τηλεφώνων και με την ανοχή και κάλυψη των δασοφυλάκων, των δασοκόμων, των δασονόμων, των δασαρχαίων και των χωροφυλάκων και άλλων παραγόντων, μιας ολόκληρης δηλαδή καλά οργανωμένης μαφίας, βαλθήκανε να κουρσέψουν το μοναδικό σε κάλλος δρυοδάσος της Φολόης. Για να καλύψουν τη ρεμούλα, βρήκανε το κόλπο της αραίωσης. Λες και δεν ξέρει το δάσος τι πρέπει να κάμει, για να ζήσει και να αναπτυχθεί.
Από τότε που άρχισε να γίνεται η κούρσεψη αυτού του δάσους, χάλασε η αρμονία, που υπήρχε σ' αυτό. Η πλούσια πανίδα, που υπήρχε στα παλιά, δεν υπάρχει πια. Ο προστάτης του δάσους, ο δρυοκολάπτης, το όμορφο αυτό πουλί με το κρεμεζί χρώμα και το δυνατό ραμφί –η Τσιλιγκράδα- δεν πετάει πια στο δάσος. Τι να φάει; Σκούληκες και μέρμηγκες δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους όμως μείνανε κάτι μεγάλοι σκούληκες, που με τα φοβερά αλυσοπρίονα κόβουν και κομματιάζουν λεβεντόκορμες και υψίκορμες βελανιδιές και με πολυαξονικά θεριά κομματιασμένες, τις μεταφέρουν σε άλλα μέρη και σ' άλλους τόπους και τις μοσχοπουλούν.
Οι ντόπιοι κάτοικοι βλέπουν το κακό που γίνεται. Διαμαρτύρονται. Όμως κανείς δεν τους ακούει. Μόνο που τον μπελά τους βρίσκουν. Τους φοβερίζουν οι ένοχοι μη και τολμήσουν να κόψουν κανένα ξερόδεντρο να το ρίξουν στη φωτιά, να ζεσταθούν τη βαρυχειμωνιά.
Κατηγορούμε δασαρχαίους, δασονόμους, δασοκόμους, δασοφύλακες, γιατί τους βάλαμε να φροντίζουν και να φυλάνε το δάσος κι αυτοί γίνανε κύριοί του και το κακοποιούν. Το αφήνουν στο έλεος κακοποιών. Γιατί άραγε;
Κατηγορούμε τις κυβερνήσεις, που, ενώ ακούνε φωνές διαμαρτυρίας για τις ρεμούλες που γίνονται σε βάρος του δάσους, κωφεύουν. Δεν ελέγχουν και δεν τιμωρούν τους επίορκους υπαλλήλους. Γιατί άραγε;
Κατηγορούμε τη δασική υπηρεσία, γιατί αφήνει το δάσος αφύλαχτο κατά τις αργίες. Τότε βρίσκουν ευκαιρία οι αετονύχηδες και με τη βοήθεια αβανταδόρων και των κινητών τηλεφώνων με άνεση και χωρίς άγχος κόβουν όσες βελανιδιές τους κάνει κέφι.
Κατηγορούμε μερικούς οροπεδιώτες, γιατί για ίδιο όφελος, γίνονται συνεργοί στον αφανισμό του δάσους.
Κατηγορούμε τους οροπεδιώτες, που ζουν μες το δάσος και βλέπουν να κουρσεύουν το δάσος αετονύχηδες, σιωπούν, για να μην τους προσάψουν την κατηγορία του καταδότη και του ρουφιάνου.
Κατηγορούμε τους παράγοντες του οροπεδίου, γιατί δεν τολμούν να σπάσουν την «Ομερτά». Εδώ και εξήντα τόσα χρόνια μαφιόζικη κλίκα λυμαίνεται το δάσος. Αυτή η κλίκα, αόρατη, τρομοκρατεί τους απλοϊκούς κατοίκους, που ζουν και εργάζονται στον άνω εξώστη του Οροπεδίου και καρπώνονται τον δασικό πλούτο του μοναδικού σε κάλλος δρυοδάσους της όμορφης Φολόης, αδιαφορώντας για τις οδυνηρές συνέπειες, που έχει η αλόγιστη και άγρια εκμετάλλευση του δάσους».